روش آموزنده شیخ جعفر کاشف الغطاء در تربیت فرزندش
مرحوم آیت الله شیخ جعفر کاشف الغطاء در تربیت فرزندش روشی آموزنده و مؤثر داشت. در حالات وی نوشته اند که:
«او می خواست پسر نوجوانش را به سحرخیزی و شب زنده داری عادت بدهد، به طوری که تا پایان عمر از روی علاقه و میل قلبی به این کار ادامه بدهد.
شبی پیش از اذان صبح کنار بستر پسرش آمد و به آرامی او را بیدار کرد و گفت: عزیزم! برخیز تا به حرم مطهر مولای متقیان علی مشرف گردیم.
پسر نوجوان چشمان خواب آلودش را مالید و گفت: بابا جان! شما بروید، من خودم می آیم.
پدر گفت: نه من ایستاده ام تا با هم برویم.
پسر برخاست، وضو گرفت و به اتفاق پدر به سوی حرم مطهر روانه شد. جلو حرم امیرالمؤمنین مرد مستمندی نشسته و دستش را پیش مردم دراز کرده بود، پدر از پسرش پرسید: فرزندم! این مرد برای چه در اینجا نشسته است؟
پسر گفت: برای گدایی و دریافت کمک از مردم.
پدر گفت: تو فکر می کنی چه قدر پول از این طریق به دست می آورد؟
پسر گفت: شاید چند درهمی عایدش گردد.
پدر گفت: آیا مطمئن هستی این مبلغ را به دست خواهد آورد؟
پسر گفت: البته به طور قطع نمی توان آن را پیش بینی کرد، شاید مبلغی عایدش شود، شاید هم دست خالی برگردد.
در اینجا پدر دانا و نکته سنج که زمینه را برای بیان مطلب خود آماده دید، گفت: پسرم! ببین این مرد فقیر برای به دست آوردن مبلغی از ثروت دنیا که به آن یقین هم ندارد، در این موقع شب آمده اینجا و دستش را پیش مردم دراز کرده است.
تو که واقعاً به پاداش هایی که خداوند برای سحرخیزی و خواندن نماز شب تعیین فرموده، یقین داری و سخنان امامان معصوم را باور کرده ای، پس چرا در انجام آن سستی به خود راه می دهی؟
مطمئن باش که خداوند مهربان به تمام وعده هایش عمل می کند و پاداش عمل ما را به طور کامل می پردازد و هیچ کس را محروم نمی سازد.
این شیوه ی زیبا، در اعماق وجود فرزند جای گرفت و نتیجه اش آن شد که وی تا آخر عمر، سحرخیزی و نماز شب و تهجد را ترک نکرد.»(1)
پی نوشت :
1. تعالیم آسمانی اسلام، ص 242.
برگرفته از : خرّمی مشگانی ابراهیم/ جرا حجاب/انتشارات مرسل/تهران چاب سوم 1387
چادری که باشی......
چاﺩﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﯾﻪ ﻭﻗﺘﺎﯾﯽ ﺯﻭﺩ ﻣﻮﺭﺩ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯼ … ﯾﻪ ﻭﻗﺘﺎﯾﯽ ﺯﻭﺩ ﺑﻬﺖ ﺑﺮﭼﺴﺐ ِ (ﺧﺸﮏ ﻣﻘﺪﺱ) ﻣﯿﺰﻧﻦ …
ﭼﺎﺩﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﺁﺩﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺗﻀﺎﺩﺷﻮﻥ ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﻧﻈﺎﻡ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﮕﯿﺮﻥ !
چادری که باشی وقتی گرمت میشه میتونی خیلی راحت یه آب به صورتت بزنی و نگران پاک شدن آرایش و تمدید زیباییت نباشی چادری که باشی نگران رنگ موی ماه بعدت نیستی…
چادری که باشی تواتوبوس، توخیابون، تودانشگاه وهمه جاچادرت به دیگران می گه من سبک زندگیم زهرایی است
چادری که باشی اصلاخودچادرت برای دیگران امربه معروف و نهی از منکر می کنه چادری که باشی وقتی باچادرت روضه می ری موقع بیرون امدن چادرت بوی چادرخاکی مادرو می گیره می گی نه امتحان کن
آفرين ب دخترايی ک خودشون با عشق چادرو انتخاب کردن و سر میکنن ،
حضرت زهرا (س) دعاگویتان إن شاء الله
پرسش هفت مطلب از امیرالمومنین حضرت علی (ع)
مﺮﺩﯼ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻣﯿﺮﺍﻟﻤﻮﻣﻨﯿﻦ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﻋﺮﺽ ﮐﺮﺩ:
ﺍﺯ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻓﺮﺳﺨﯽ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﭙﺮﺳﻢ…
١ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺳﺖ؟
٢ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﻭﺳﯿﻊ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ؟
٣ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﯾﺘﯿﻢ ﺿﻌﯿﻒ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ؟
٤ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﺁﺗﺶﺟﻬﻨﻢ ﮔﺮﻣﺘﺮ ﺍﺳﺖ؟
٥ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﺯﻣﻬﺮﯾﺮ ﺧﻨﮏ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ؟
٦ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﯾﺎ ﻏﻨﯽ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ؟
٧ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ؟
ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﯿﺮﺍﻟﻤﻮﻣﻨﯿﻦﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ:
“ﺗﻬﻤﺖ ﺯﺩﻥ ﺑﻪ ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻩ” ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺳﺖ،
“ﺣﻖ” ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﻭﺳﯿﻊ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ،
“ﺣﺮﻑ ﺳﺨﻦ ﭼﯿﻨﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﻗﺪﺭﺗﻤﻨﺪﺍﻥ” ﺍﺯ ﯾﺘﯿﻢ ﺿﻌﯿﻒ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ،
“ﺣﺮﺹ ﻭ ﻭﻟﻊ” ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﮔﺮﻣﺘﺮ ﺍﺳﺖ،
“ﺍﺣﺘﯿﺎﺝ ﻭ ﻧﯿﺎﺯ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺑﺨﯿﻞ” ﺍﺯ ﺯﻣﻬﺮﯾﺮ ﺧﻨﮏ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ،
“درون ﻗﺎﻧﻊ ﻭ ﺭﺍﺿﯽ” ﺍﺯ ﺩﺭﯾﺎ ﻏﻨﯽ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ
و ” ﻗﻠﺐ ﮐﺎﻓﺮ” ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﻫﻢ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ.
مستدرک ﺳﻔﯿﻨﻪ، ﺝ ٤، ص ٤٤١
سجده شکر ؛کیفیت و آثار آن
سجده کمال انسان و نهایت خضوع در برابر خداوند متعال است، در این هنگام است که انسان خود را نمیبیند و تمام عظمت و بزرگی را از ن خداوند میداند؛ لذا این حالت، بهترین حالت برای بنده است، خصوصاً هنگامی که توأم با ذکر و شکرگزاری لفظی و قلبی باشد
قال مولانا الامام المهدی- عجل الله تعالی فرجه الشریف- :
(سَجْدَهُ الشُّکْرِ مِنْ أَلْزَمِ السُّنَنِ وَأَوْجَبِها … فَإِنَّ فَضْلَ الدُّعاءِ وَالتَّسْبیحِ بَعْدَ الْفَرائِضِ عَلَی الدُّعاءِ بِعَقیبِ النَّوافِلِ، کَفَضْلِ الْفَرائِضِ عَلَی النَّوافِلِ، وَالسَّجْدَهُ دُعاءٌ وَتَسْبیحٌ) [احتجاج، ج 2، ص 308 ; بحارالأنوار، ج 53، ص 161، ح 3 ; و وسائل الشیعه، ج 6، ص 490، ح8514] ؛
سجدهی شکر، از لازمترین و واجبترین مستحبات الهی است … همانا، فضیلت دعا و تسبیح پس از واجبات بر دعای بعد از نوافل، همانند فضیلت واجبات بر نوافل است. سجده، دعا و تسبیح است.
حدیث شریف، قسمتی از پاسخ امام مهدی (علیه السلام) به سؤالهای محمّد بن عبداللّه حمیری است. حضرت، در این کلام، به اهمیّت یکی از مستحبات، یعنی سجدهی شکر اشاره میکند و بعد از آن به دعا و تسبیح بعد از فرایض پرداخته، فضیلت آن را مانند فضیلت فریضه بر نوافل میداند و نیز اصل سجده و قرار دادن پیشانی بر خاک را در اجر و ثواب به منزلهی دعا و تسبیح میداند.
از بررسی آیات و احادیث به دست میآید که همهی واجبات و یا همهی مستحبات، در یک سطح و اندازه نیستند؛ مثلاً اهمیّت نماز، در میان واجبات، از همه بیشتر است؛ زیرا، قبولی اعمال، به قبول شدن نماز بستگی دارد. در میان مستحبات ـ برابر این حدیث ـ اهمیّت سجدهی شکر، از همهی مستحبات بیشتر است. شاید علّت، این باشد که سجدهی شکر، کلید افزایش و تداوم نعمت است؛ یعنی هر گاه انسان با دیدن و یا رسیدن به نعمتی، شکر گزارد، آن نعمت تداوم مییابد و نعمتهای دیگر نیز نازل میگردند. این نکته در قرآن به صراحت آمده است:
(لَئِنْ شَکَرْتُمْ لاََزیدَنَّکُمْ) [سورهی ابراهیم، یه ی 7] ؛ اگر شکر نعمت به جای آورید، بر نعمت شما میافزایم.
حضرت (علیه السلام) در این حدیث به چند نکته اشاره میفرماید:
توسل به ائمه
توسل واژه اي عربي مي باشد و ريشه آن “وسيله” و “وَسْل” است . مفهومش اين است که انسان با شوق و رغبت به سوي مقصدي حرکت کند و مطمئن باشد که با کمک آن مي تواند به هدف خويش نايل گردد.
توسل در لغت يعني با عمل يا وسيله به خدا متوسل شدن.[1] و در اصطلاح به معناي، واسطه قرار دادن شي يا شخصي است براي وصول به مطلوب .
ضرورت توسل
بدون شک آدمي براي تحصيل کمالات مادي و معنوي، به غير خود، يعني خارج از محدوده وجودي خويش نيازمند است. عالم هستي بر اساس نظام اسباب و مسببات استوار شده و تمسک به سبب ها و سايل براي رسيدن به کمالات مادي و معنوي، لازمة اين نظام است.
بر همين اساس قرآن کريم، انسان را در جهت کسب کمالات معنوي و قرب به درگاه الهي امر به توسل به اسباب تقرب کرده است: “يا ايها الذين آمنوا اتقوا الله و ابتغوا اليه الوسيله."،اي کساني که ايمان آورده ايد از خدا بپرهيزيد، و وسيله اي براي تقرب به او بجوييد.[2]
در روايات پيامبر اکرم و امامان معصوم نيز بر لزوم توسل به اولياي الهي هنگام دعا تأکيد شده است، چنانچه در روايت نبوي مستند نزد اهل شيعه و اهل سنت آمده است: “کل دعاء محجوب حتي يصلي علي محمد و آل محمد."، هر دعايي محجوب است تا اينکه بر محمد و آل محمد درود فرستاده شود.[3]
بنابراين همچنانکه اصل دعا از اسباب و وسيله هاي فيض است و مي¬توان حاجت را بطور مستقيم از خداوند در خواست کرد، توسل به اولياي الهي در هنگام دعا نيز از اسباب فيض و وسايل قرب به خداوند است.[4]
آثار توسل
1- شکوفايي استعدادها:
بي شك به سراغ ائمه و اوليا رفتن، سعه صدر و مناعت طبع را براي انسان به ارمغان مي آورد و انسان را از عدم شايستگي دور مي سازد. توسل باعث مي شود از خُلق و خوي پيشوايان دين بهره مند شده، اساس پيوند با امامان موجبات قرب به خداوند را فراهم مي كند. اين امر دور شدن از عناصر مادي را به همراه دارد.
توسل به ائمه (ع) جان و روح را آماده براي پيوند با خدا مي سازد. اگر اين معنا در وجود بشر محقق شود، و اگر ما به ائمه خود در عمل و گفتار و شؤون زندگي اقتدا كنيم و راه درست را طي كنيم، آنچه خداوند به آنان عنايت فرموده، به ما نيز ارزاني خواهد داشت و انسان را از بسياري از وابستگي هاي كاذب مي رهد.
هر که با مردان حق پيوست، عنواني گرفت قطره چون واصل به دريا مي شود، دريا شود
2- دوري از گناه
اصولا كسي كه خود را نيازمند به عنايات ائمه مي بيند و عرض ارادت به ايشان را لازمه كمال و ترقي مي داند، نفس خود را ملزم مي كند كه در همه حال دور از گناه زندگي كند، زيرا گناه عارضه اي بنيان بر انداز و خطرناك است، كه فرد گناهكار را در مسير هلاكت قرار مي دهد و غرائز و استعدادهاي او را به انحراف و سرانجام خاموشي هدايت مي كند. لذا امام علي (ع) مي فرمايد: “و التوبه من ورائكم."[5] توبه بايد پشت سر شما باشد. يعني اگر گناه كردي، بايد توبه كني.
3- دارا شدن روحي خاضع در برابر خدا
ارادت به ائمه (ع) سعه صدر و عظمت روح براي انسان به ارمغان مي آورد. به ويژه تدبر در زندگي آنها دل و روح طغيانگر آدمي را به تفكر و حركت سازنده گرايش مي دهد.[6]
*******************
منابع
[1]. “وسل توسل الي اللَّه بعمل او وسيله."، (المنجد، ماده وسل، ص900)
[2]. مائده ، آيه 35
[3]. ري شهري، محمد، ميزان الحکمه، موسسه دارالحديث، چاپ دوم، ج4، ص1662،
حديث10794
[4]. روحاني، سيد محمدکاظم، شفاعت و توسل، قم، نشرمعارف، پاييز1384، چاپ سوم، ص50
[5] نهج البلاغه، خطبه16، بند10
[6]. شهيدي، عباس، توسل در نگاه قرآن و حديث، قم، چاپ اول، نشرپارسايان، ص21تا47