با افتخار مادر چهار فرزند هستم

شب است و چراغ هاي آسمان خاموش. بر بلنداي کوه هاي مکه ستاره اي در حال ظهور است. از دوردست ها صداي هلهله مي آيد باران نور آن چنان مي بارد که اگر چشم دلي باشد و گوش جاني، غلغله فردوسيان به وضوح شنيده خواهد شد.

اي نو رسيده جنّت! شکوهت را به تماشا نشسته ايم. بي هراس از افول، در حال لمس مهربان ترين خوشه هاي انسانيت. با تو هر چه شک به يقين مي رسد و از پس ابرهاي سياه هر که بجويد و اخلاص صرف کند به رنگين کمان لطيف دين تو خواهد رسيد.

اي صاحب مکارم الاخلاق! عهده دار دريا دريا شور و شعور و مالک غزل غزل معرفت! به شکرانه آمدنت، هزار مرتبه زمين را آذين بستيم، هزار کاروان دل، هزار مثنوي قاصدک…

بانگ محمدي ات بر مناره هاي عظيم جهان طنين افکند شده و عطر رأفت و محبت تو دل ها را عطشناک ساخته و حقا که بعد از اين همه سال هنوز نويد آسماني ات به زيبايي دل ها را يکي پس از ديگري تسخير مي کند. آن که ايمان آورده در صلوات تو را مي گويد و سيراب مي شود و آن که هنوز به فتح قلّه ايمان نرسيده تو را مي جويد و کرامتت را مي ستايد.

اي آن که هميشه مي خواهيم: اللهم محيا محمد و آل محمد!
اي آن که هر مادري را آرزوست، مولودش همنام تو باشد.
اي آن که هر مسلمي را خواهش است تا ابد همگام تو باشد.
سرفرازم که با جرعه اي صلوات به پاي بوسي ات آمده ام: [1]

 

اي احمديان به نام احمد صلوات

هر دم به هزار ساعت از دم صلوات

از نور محمدي دلم مسرورست پيوسته بگو تو بر محمد صلوات

 

[1] . برگرفته از “آسماني ترين آبي آيينه ها” سعيده خليل نژاد

امام صادق (ع) سئوالات زير را از طبيب هندي پرسيدند:
چرا جمجمهٔ سر چند قطعه است؟
چرا موى سر بالاى آن است؟
چرا پيشانى مو ندارد؟
چرا در پيشانى خطوط و چين وجود دارد؟
چرا ابرو بالاى چشم است؟
چرا دو چشم مانند بادام است؟
چرا بينى ميان چشم هاست؟
چرا سوراخ بينى در زير آن است؟
چرا لب و سبيل بالاى دهان است؟
چرا مردان ريش دارند؟
چرا دندان پيشين، تيزتر و دندان آسياب، پهن و دندان بادام شكن بلند است؟
چرا كف دست‌ها مو ندارد؟
چرا ناخن و مو جان ندارند؟
چرا قلب مانند صنوبر است؟
چرا شُش دو تكه است و در جاى خود حركت مي‌كند؟
چرا كبد (جگر) خميده است؟
چرا كليه مثل دانه لوبياست؟
چرا دو زانو به طرف پشت خم و تا مى گردند؟
چرا گام هاى پا ميان تهى است؟
طبيب هندي در پاسخ به تمامي سئوالات بالا گفت: نمي‌دانم.
امام فرمود: من علّت اينها را مى دانم. طبيب گفت: بيان كن.
امام فرمود:
*جمجمه به دليل اينكه ميان تهى است، از چند قطعه آفريده شده است و اگر قطعه قطعه نبود، ويران مى شد، لذا چون چند قطعه است، ديرتر مى شكند.

le="font-family: tahoma, arial, helvetica, sans-serif;">*موى در قسمت بالاي سر است، چون از ريشهٔ آن روغن به مغز مى رسد و از سر موها كه سوراخ است، بخارات بيرون مى رود و سرما و گرمايى كه به مغز وارد مى شود، دفع مي‌شود.
*پيشانى مو ندارد، براى آنكه روشنايى به چشم برسد.
*خط و چين پيشاني نيز عرقي را از سر مي‌ريزد، نگه مي‌دارد تا وارد چشم‌ها نشود و انسان بتواند آن را پاك كند، مانند رودخانه‌ها كه آب‌هاي روى زمين را نگهدارى مى كنند.
ابروها بالاى دو چشم قرار دارند تا نور به اندازهٔ كافي به آنها برسد. اى طبيب، نمى بينى وقتي شدت نور زياد است، دست خود را بالاى چشم‌ها مي‌گيري تا روشنى به مقدار كافي به چشم هايت برسد و از زيادى آن پيشگيرى كند؟ !
*بينى بين دو چشم قرار دارد تا روشنايى را بين آنها به طور مساوي تقسيم كند.
*چشم‌ها شكل بادام هستند تا ميل دوا در آن فرو برود و بيرون آيد. اگر چشم چهار گوش يا گرد بود، ميل در آن به درستي وارد نمى شد و دوا به همه جاي آن نمى رسيد و بيماري چشم درمان نمى شد.
*خداوند سوارخ بينى را در زير آن آفريد تا فضولات مغز از آن پايين بيايد و بو از آن بالا رود. اگر سوراخ بيني در بالا بود، نه فضولات از آن پايين مى آمد و نه بوي چيزي را در مى يافت.
*سبيل و لب را بالاى دهان آفريد، تا فضولاتى را كه از مغز پايين مي‌آيد نگه دارد و خوراك و آشاميدنى به آن آلوده نگردد و آدمى بتواند آنها را از پاك كند.
*براى مردان محاسن (ريش) را آفريد تا نيازي به كشف عورت (پوشاندن سر) نداشته باشند و مرد و زن از يكديگر مشخص شوند.
*دندان هاى پيشين را تيز آفريد تا گزيدن آسان گردد، و دندان هاى آسياب را براى خرد كردن غذا پهن آفريد، و دندان نيش را بلند آفريد تا دندان هاى آسياب را مانند ستونى كه در بنا به كار مى رود، استوار كند.
*دو كف دست را بى مو آفريد تا سودن به آنها واقع گردد. اگر كف دست مو داشت، وقتي انسان به چيزي دست مي‌كشيد به خوبي آن را حس نمي‌كرد.
*مو و ناخن را بى جان آفريد، چون بلند شدن آنها زشت و كوتاه كردن آنها زيباست. اگر جان داشتند، بريدن آنها همراه با درد زيادي بود.
*قلب را مانند صنوبر ساخت، چون وارونه است. سر آن را باريك قرار داد تا در ريه‌ها در آيد و از باد زدن ريه خنك شود. *كبد را خميده آفريد تا شكم را سنگين كند و آن را فشار دهد تا بخارهاى آن بيرون رود.
*كليه را مانند دانه لوبيا ساخت، زيرا منى قطره قطره در آن مى ريزد و از آن بيرون مى رود. اگر كليه چهار گوش يا گِرد بود، اولين قطره مى ماند تا قطره دوم در آن بريزد و آدمى از انزال لذت نمى برد. زماني كه منى از محل خود كه در فقرات پشت است، به كليه مي‌ريزد، كليه چون كرم بسته و باز مى شود و كم كم مني را به مثانه مى رساند.
*خم شدن زانو را به طرف عقب قرار داد، تا انسان به جهت پيش روى خود راه رود، و به همين علت حركات وى ميانه است، و اگر چنين نبود در راه رفتن مى افتاد.
*پا را از سمت زير و دو سوى آن، ميان باريك ساخت، براى آنكه اگر همه پا بر روي زمين قرار مي‌گرفت، مانند سنگ آسياب سنگين مى شد. سنگ آسياب چون بر سر گردى خود باشد، كودكى آن را بر مى گرداند و هر گاه بر روى زمين بيفتد، مردي قوي به سختى مى تواند آن را بلند كند.
آن طبيب هندى گفت: اين‌ها را از كجا آموخته اى؟ فرمود: از پدرانم و ايشان از پيامبر و او از جبرئيل، امين وحى و او از پروردگار كه مصالح همه اجسام را داند. طبيب در آن وقت مسلمان شد و گفت: تو داناترين مردم روزگارى.
راستى چه شگفت انگيز است كه حضرت صادق عليه السّلام بدون در دست داشتن ابزار امروزى كه وسيله شناخت درون و برون انسانند، در گوشه اي از شهر مدينه براى يك طبيب هندى شگفتي هاى خلقت انسان را با دلايل محكم بيان مى فرمايد.

پی نوشت:
طعام اسرار

منبع:حج

حضرت امیر المومنین امام علی علیه السلام:

گاه چیزی را از خدا می خواهی اما به تو داده نمی شود و دیر یا زود بهتر از آن به تو داده می شود یا به خاطر آنچه خیر و مصلحت تو در آن است از برآورده شدن خواسته ات دریغ می شود.

نهج البلاغه ـ کتاب ۳۱

میزان الحکمه جلد ۴ ـ صفحه ۱۶۸۳

***********************************

امام صادق علیه السلام :

هر یک از شما که می خواهد دعایش مستجاب شود، در آمد خود را پاک کند و حق مردم را بپردازد.

دعای هیچ بنده ای که مال حرامی در شکمش باشد و یا مظلمه ی کسی به گردنش باشد، به درگاه خدا بالا نمی رود.

بحار الانوار جلد ۹۳ـ صفحه ۳۲۱

میزان الحکمه جلد ۴ـ صفحه ۱۶۵۹

*************************************

امام علی بن الحسین علیه السلام:

دعای مومن از سه حال خارج نیست؛

یا برایش دخیره می گردد

یا در دنیا برآورده می شود

یا بلایی را که می خواهد به او برسد دفع می کند.

تحف العقول ـ صفحه ۲۸۰

میزان الحکمه جلد ۴ـ صفحه ۱۶۸۵

بسم الله الرحمن الرحیم

…تا من می‏ آیم حرفی بزنم، می‏گوید: پشت سر مردم حرف نزن! این کار حرام است عزیز من!
تا می‌خواهم کاری انجام دهم، سنگ جلوی پایم می‏ اندازد، ولی سنگ‏ هایش، سنگ‏ های الهی است.
پاپیچم می‏شود ولی برای این است که من خلافی را مرتکب نشوم.

آیا با این آدم رفاقت می‌کنی یا با کسی که خودش خوب است و کاری به کار تو ندارد؟!
خودت می‌فهمی که این رفاقت هر چند که سنگ‌اندازی دارد، ولی به نفع تو است. این موجب نشود که تو رابطه‏ ات را با او قطع کنی.

.. دوستی باید فی الله باشد، یعنی برای انجام دستورات خدا باشد وگرنه ضرر دارد.

علی(علیه‌السلام) می‌فرماید: «أحبِب فِی اللهِ مَن یُجَاهِدُکَ عَلَی صَلاحِ دِینٍ»؛ کسی که برای نفع دینت با تو کلنجار می‏رود را در راه خدا دوست بدار!
«وَ یَکسِبُکَ حُسنَ یَقِینٍ». و کسی را دوست بدار که باعث می‌شود یقین نیکو پیدا کنی! البتّه این قسمت مربوط به جنبه‏ های درونی است.

یعنی او کاری می‏کند که تو را از نظر بعد معنوی و پیوند الهی درست می‏کند، یقینت را محکم می‌کند.

کلنجار رفتنش موجب نشود که دوستی بر محور الهی شما ضربه بخورد. برخوردهای ظاهری با خواسته‏ های نفسانی نمی‏سازد.
… محیط رفاقتی نقش سازندگی‏ اش از دو محیط قبلی(خانوادگی و شغلی)، اَقوی است؛ آن هم نسبت به تمام ابعاد وجودی انسان.

رابطه برای خدا، قطع رابطه هم برای خدا! آنجا که می‏بینم من نمی‏توانم کسی را درست کنم و بلکه او ممکن است من را خراب کند، انسان بایدرابطه‌اش را قطع کند.این یعنی همان معیاری که روایات به دست ما داده است: «الحبُّ فی الله و البغضُ فی الله».

تربیت در محیط رفاقتی/جلسه هشتم
حاج آقا مجتبی تهرانی

 

معنا و مفهوم صلوات
واژه صلاۀ، جمع آن صلوات به معنی نماز خواندن و درود و تحیّت است. صلّی الله علیه، یعنی خداوند بر او درود فرستاد، در «معجم الوسیط» هم صلا به معنای دعا است.
در «تفسیر جوان» آمده است که: چنانچه صلوات به خدا نسبت داده شود، به معنی فرستادن رحمت است و هر گاه به فرشتگان و مؤمنان منسوب گردد؛ به معنی طلب رحمت است.[1]
معنای صلوات فرستادن خداوند بر پیامبر(ص) چیست؟ یعنی وقتی ما می گوییم: الّلهمّ صلّ علی محمّد و آل محمّد»، از خداوند خواسته ایم که چه کاری بکند؟ مگر آنها در کمال مطلق نیستند؟

در قرآن کریم به مؤمنان دستور می دهد که به پیامبر(ص) درود و سلام بفرستند:  انّ الله و ملائکه یصلّون علی النّبی یا ایّها الّذین امنوا صلّوا علیه و سلّموا تسلیما؛خداوند و فرشتگان بر پیامبر(ص) درود می فرستند؛ ای کسانی که ایمان آورده اید، بر او درود بفرستید و سلام گویید و تسلیم فرمانش باشید».[2]

مقام پیامبر(ص) آن قدر والا است که خدای سبحان و تمام فرشتگان بر او درود و سلام می فرستند و بهتر است مؤمنان هم در این آهنگ کلّی هم نوا و هماهنگ شوند.علاوه بر آن، صلوات خدا به معنی فرستادن رحمت است و این گسترش دادن مقام معنوی پیامبر(ص) و آل پیامبر(ع) است و صلوات فرشتگان و مؤمنان به معنی طلب رحمت و مغفرت است و این هم خواستاری مقام و عظمت معنوی آنها است.

طلب کردن رحمت برای بندگان
ناگفته نماند که فرستادن صلوات و سلام بر پیامبر(ص) و آل پیامبر(ع) از طرف مؤمنان در حقیقت طلب کردن رحمت بر خودشان نیز است؛ زیرا در واقع پیامبر(ص) و ائمّه(ع) واسطه فیض الهی هستند. اگر بر آنها صلوات نفرستیم، در واقع خود را از رحمت الهی محروم کرده ایم.
درود بر پیامبر(ص) سبب پاکی اعمال و نیز قبولی آنها می شود، همچنین باعث اجابت دعاها، کفّاره گناهان، نورانی شدن در قیامت و راه پیدا کردن به بهشت می شود.

در زیارت جامعه کبیره آمده: و جعل صلواتنا علیکم و ما خصّنا به من ولایتکم، طیبا لخلقنا و طهاره لانفسنا و تزکیه لنا و کفاره لذنوبنا. ..؛و قرار داد درودهای ما را بر شما و آنچه را مخصوص گردانید، به ما از دوستی و محبّت شما به خاطر پاک گردانیدن خلقت ما و پاکیزگی برای جان های ما و جهت پاکی روح ما و کفّاره گناهان ما.

شخصی از پیامبر(ص) پرسید: صلوات فرستادن امّت، ارسال تحفه ای است به نزد شما، آیا از جانب شما تحفه ای برای ایشان خواهد بود؟

آن حضرت فرمود: «امروز، صلوات امّت بر من، تحفه ای است از ایشان برای من و فردا، تحفه من برای ایشان، در بهشت خواهد بود.

صلوات در آینه قرآن و کلام معصوم(ع)
در سوره احزاب، آیه 56 خداوند می فرماید:خدا و فرشتگان او بر پیامبر اکرم(ص) درود می فرستند، شما هم ای کسانی که ایمان آورده اید، بر او صلوات بفرستید و آن طور که باید، تسلیم شوید.
خداوند در این آیه تأکید می کند که ابتدا من و ملائکه بر پیامبر(ص)صلوات می فرستیم و به پیروی از ما شما انسان ها بر ایشان و آلش سلام و درود بفرستید.

در حکمت 163 «نهج البلاغه» آمده است: هرگاه از خدای سبحان درخواستی داری، بر پیامبر اکرم(ص) درود بفرست. سپس حاجت خود را بخوان؛ زیرا خداوند بزرگوارتر از آن است که از دو حاجت در خواست شده، یکی را بر آورده و دیگری را باز دارد.
تمام دعاهای «صحیفه سجّادیه» نیز با صلوات آغاز یا پایان می یابد. در برخی از دعاها نیز در اواسط دعا، صلوات فرستاده شده است؛ زیرا ائمّه(ع) معتقدند صلوات، ذکر برآورده شدن حاجت است و در هر دعایی که صلوات فرستاده شود، اجابت آن از سوی خدا حتمی است.
امام سجّاد(ع) در دعای 44 به کرّات صلوات را تکرار کرده و دعا برای حفظ توحید، رسیدن به منزلت بالا در نماز، شناخت حرمت خدا را از خداوند مسئلت می کنند.
در قسمتی از این دعا می فرمایند: بار خدایا! بر محمّد و آل محمّد درود فرست، به شمار درودهایی که بر هر کس نثار فرموده ای و چندین برابر آن به چندین برابر که هیچ کس جز تو شمار آن نداند که تو هر چه خواهی، کنی.
امام صادق(ع) نیز در باب اهمّیت صلوات می فرمایند:کسی که شهادت بدهد خدایی جز خدایی یگانه نیست و اگر شهادت دهد که حضرت محمّد(ص) رسول خداست، ده هزار حسنه برای او نوشته می شود.(3)

کیفیّت صلوات بر پیامبر اکرم(ص)
در مورد کیفیّت صلوات، روایات فراوانی است که درود و سلام بر پیامبر(ص) را همراه با آلش، مقبول می دانند.
این نوع کیفیّت صلوات از منابع شیعه و سنّی قابل اثبات است.
از حضرت علی(ع) نیز روایت است که ایشان فرمودند:اصحاب گفتند: ای رسول خدا! چگونه بر شما صلوات فرستیم که فرمود: بگویید خداوندا! بر محمّد و آل محمّد صلوات فرست، همان گونه که بر ابراهیم و آل ابراهیم صلوات فرستادی، راستی که تو ستوده و والایی و بر محمّد و آل محمّد فزونی بخش، همان گونه که بر ابراهیم و آل ابراهیم فزونی دادی، به راستی که تو پسندیده و عظمایی.[4]

منابع:
1.تفسیر جوان، ج 71، ص 623.
2.سوره احزاب (33)، آیه 56.
3.ثواب الاعمال، 32.
4.کنزل العمّال.
بحارالانوار، ج 94، ص 47 به بعد.
مفاتیح الجنان، زیارت جامعه کبیره.
سایت پرسمان.